Hoofdstuk 1: Roomservice
Volg dit verhaal mee, in een ruwe en rauwe versie…..
Roomservice
Wanneer Merijn de gate uitloopt maakt hij een selfie. Dit is de eerste stap naar zijn nieuwe leven. Zal hij Chantal er nu al mee verrassen? Hij twijfelt kort maar stopt dan zijn telefoon weg. Hij richt zijn aandacht nu op de chaos voor hem, zoekend naar de uitgang. Voor een moment blijft hij staan om te kijken naar de man die voor hem loopt. De man had naast hem in het vliegtuig gezeten en Merijn had zich enorm aan deze gast geïrriteerd. Misschien waren het zijn eigen zenuwen geweest die voor deze irritatie gezorgd hadden dat zou ook kunnen natuurlijk. Het was gewoon enorm storend dat de man bij het opstijgen was gaan bidden. En bij elke beweging die het vliegtuig had gemaakt, had de man zijn handen in de stoelleuningen geboord. Zijn knokkels zagen wit. Merijn had zijn hoofd geschud, waarom vliegen met vliegangst? Je gaat jaagt op die manier de andere passagiers de stuipen op het lijf. Merijn had zijn kauwgom laten klappen en de man was verschrikt van zijn stoel geschoten. Dat was het moment waarop Merijn toch maar een gesprekje had aangeknoopt met deze loser naast hem.
Hoewel de vlucht kort was, van Eindhoven naar Lissabon is in een vloek en een zucht voorbij, leek de tijd voorbij te razen. Raoul bleek geen loser te zijn maar een man met een missie. Het had Merijn stevig aan het denken gezet over zijn eigen snelle leven zonder enige diepgang. Raoul bleek een man van tweeëndertig, getrouwd en vader van een tweeling. De tweelingmeisjes bleken bij hun geboorte een vervelende afwijking aan hun heupen te hebben waardoor ze op latere leeftijd allerlei mankementen zouden kunnen krijgen. Het had Merijn intens geraakt toen Raoul een foto van de twee dametjes had laten zien. De vader was op smeekbede van zijn vrouw op bezoek geweest bij een van de beste dokters in Nederland om de afwijking van hun kinderen te bespreken. Niet per mail en niet per telefoon had ze hem opgedragen. Ze moeten zien hoeveel pijn jij hebt van hun ongemak. Hij was gegaan. Met lood in zijn schoenen. Zijn oudere broer was omgekomen in de vliegtuig ramp van Faro. De heenvlucht was een hel geweest, zo had Raoul verteld. Merijn zag duidelijk de angst en pijn in zijn ogen staan. Een leven vol littekens. Zijn eigen leven was op de scheiding van zijn ouders na een onbeschreven blad.
Op een afstandje kijkt hij naar Raoul. Prachtig om te zien hoe zijn vrouw hem staat op te wachten. Maria is precies zoals Raoul haar in geuren en kleuren beschreven had. Raoul zakt door zijn knieën en knuffelt de tweeling die in een buggy zit. Het meisje voorin trekt aan zijn haren en lacht kraaiend. Heel even voelt hij zich een voyeur. Een voyeur met te veel vooroordelen. Hij zou Maria geen blik waardig hebben gegund vanwege haar afhangende schouders en sombere blik, maar nu hij haar verhaal kende en de liefde had gevoeld door de woorden van Raoul was ook zij opeens een vrouw met uitstraling en kleur. Deze les toonde maar weer eens aan hoe oppervlakkig zijn leven en eigenlijk zijn hele instelling was. Alles ging op uiterlijk en op snelheid. Merijn schudt zijn hoofd. Hoe had hij zo ver af kunnen glijden? Misschien omdat zijn baan hem zo gemaakt had? Of schoof hij nu alle verantwoordelijkheid weer af naar een ander? In de vacature had immers niet gestaan dat ze op zoek waren naar een zelfingenomen arrogante zak met vooroordelen? Verdomme, die Raoul had hem in die vlucht naar Portugal enorm aan het denken gezet. Over alles. Ook over de liefde en over het wel of niet nemen van kinderen. Het nemen van kinderen doe je niet had Raoul gezegd, het is je gegund of niet. Je hebt er niks over te zeggen en het is ook niet te plannen. Merijn had er niet op geantwoord. In zijn wereld was alles te plannen. Chantal had vaker door laten schemeren dat haar inwendige klok aan het tikken was en dat ze klaar was voor de volgende stap. Hij had haar afgewimpeld met het feit dat het project waarmee hij nu bezig was, eerst af zou moeten voordat hij überhaupt over het hebben van kinderen wilde nadenken. Het leek hem wel leuk om vader te worden, beetje voetballen met de kleine. Een keer naar de bioscoop, zoiets. Maar het echte diep oer gevoel om vader te willen worden, had hem nog niet getroffen. Althans, tot een half uur geleden nog niet.
Wat was die Raoul voor iemand? Een soort ik-tover-laconieke-snelle-mannen-om-tot-super-papa’s? Merijn had naar zijn beroep gevraagd en Raoul had gelachen. ‘Ik ben maar een simpele man, ik leef van dag tot dag en heb af en toe een klusje.’ Veel wijzer was Merijn daar niet door geworden en hij had het zo gelaten.
‘Veel geluk!’ hij hoort de stem van Raoul door de luchthaven galmen. Maria kijkt nu ook zijn kant op en Merijn steekt zijn hand omhoog. ‘Jullie ook!’ En hij meent het. Het liefste zou hij naar de twee meisje toe rennen en ze een cadeautje in hun handjes drukken. Zou hij daarmee het verdrietige gevoel kwijtraken? Hij kijkt de familie na totdat ze uit zijn zicht verdwenen zijn.
Reacties (0)