Stemmen, thee, Malala
Misschien gaat dit mijn meest chaotische verhaal ooit worden. Misschien zie ik verbanden waar ze niet zijn of leg ik de verbanden onterecht.
Toch wil ik iets kwijt.
Vandaag is een belangrijke dag in Nederland. De gemeenteraadsverkiezingen. De dag waarop je in ieder geval kunt proberen door met jouw stem iets naar je hand te zetten. Ja, ik weet het, politiek is wispelturig en niet altijd recht door zee. Maar goed, het recht heb je en het recht om te stemmen en gehoord te worden is niet altijd voor iedereen vanzelfsprekendheid.
Het was mijn dochter die me gisteren aan het denken. Mijn dochter en de vraag op het theezakje van daarnet. Het theezakje met de vraag: welke prijs zou jij ooit willen winnen? Meteen gingen mijn gedachten uit naar een boekenprijs. Natuurlijk, zou ik als schrijfster door willen breken. Maar nu terug naar mijn dochter, ze vertelde me dat ze voor een project op school, iets moest vertellen over haar idool. De juf die die project begeleidde was naar de leerkracht van Sara gelopen met de opmerking: dit is anders dan anders. Geen voetballer of Amerikaanse President (Let op, Barack Obama he, geen Trump). Nee, het grote voorbeeld van Sara is Malala.
Deze Malala Yousafzai kreeg in 2014 de Nobelprijs voor de Vrede. Ze heeft gevochten voor haar eigen leven nadat haar denkbeelden met een kogel werden afgestraft. In 2009 verwierf ze op elfjarige leeftijd bekendheid toen ze onder het pseudoniem Gul Makai (korenbloem) een weblog bijhield op de website van de BBC. In de vorm van een dagboek schreef ze over de gewelddadigheden van de Taliban in de Swatvallei, waar sinds de machtsovername door de Taliban in 2007 meisjes worden uitgesloten van school en ook veel andere mensenrechten worden geschonden.
Malala heeft iets in beweging gezet en is doorgedrongen tot een meisje van elf uit Limburg. Malala heeft lef en is moedig. Nu wil ik niet zeggen dat de mensen die vandaag gekozen willen worden allemaal moedig zijn en onbaatzuchtig zoals Malala. Toch zijn het mensen die ergens voor gaan en hun koppen boven het maaiveld uitsteken. Dan ben je of heel dom of heel dapper, denk ik dan.
Nu weer terug naar mezelf. Ik zou een boekenprijs willen winnen, niet omdat ik rijk en beroemd wil worden, maar omdat ik ook iets in beweging wil zetten. Bij iemand in Groningen bijvoorbeeld of in Susteren of in De Kwakel. Als schrijver, zo ervaar ik dat, wil je mensen raken, laten lachen, huilen of aan het denken zetten. Mijn boek Nooit meer Bang is zo’n boek. Het boek wat ik schreef na aanleiding van de verschrikkelijke aanslag in Brussel, morgen twee jaar geleden. Bij de aanslag kwamen mensen om, werden families verscheurd door verdriet, dragen mensen nog dagelijks de gevolgen met zich mee. Een van de slachtoffers van deze aanslag is Karen Northshield. Ze vecht nog steeds en de ene dag lukt dit haar beter als de andere dag. Ik heb haar leren kennen via social media en ze schreef het nawoord in mijn boek. Ik heb de grap gehad gemaakt dat haar nawoord mooier en ingrijpender is dan mijn verhaal van meer dan 200 bladzijden. Voor mij is Karen een Malala. Niet door haar eigen keuze. Ze was op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Toch heeft ze mensen geraakt en beweging gezet, ze is een toonbeeld van moed en van doorzettingsvermogen. Een toonbeeld van het vasthouden aan hoop en het blijven geloven in de goedheid van mensen. Daar heb ik bewondering voor. Ik kan alleen maar hopen dat ik een klein beetje kan bijdragen aan een mooiere wereld door verhalen te vertellen, verhalen met een moraal en herkenning, waarin iedereen iets moois kan vinden. De helft van mijn royalty’s over het boek Nooit meer Bang gaan naar Karen, om haar te helpen in haar lange weg naar herstel. Misschien ben ik een dromer, misschien naïef. Maar iets goeds doen voor een ander: het kost niets.
Anyway, ga stemmen. Voor Sara, voor Malala. Voor jezelf. En kijk om je heen. Misschien kun jij vandaag ook iets doen voor een ander. Iets kleins: een glimlach. Of iets meer. Whatever.
Mijn thee heb ik inmiddels op.
https://www.facebook.com/GabyRasters/
Reacties (1)